Deze post is niet zo gezellig vandaag, maar komt wel rechtstreeks uit mijn hart. Net zoals het leven gaat komt en gaan de golven van geluk en verdriet. Ik laat het gewoon komen en gaan, zoals de wind komt en gaat, de zon op en onder gaat enzovoorts.

Dus…………………… Ik voel me heel erg verdrietig vandaag. Ik ben de shit in deze wereld zó zat! Mijn hele leven lijkt vandaag zo zinloos. Natuurlijk is dat niet zo, dat weet ik ook wel, maar ik voel me wel zo vandaag. Toen mijn vader overleed, eind oktober 1984, was ik een rijzende ‘popstar’. Talentenjacht hier, talentenjacht daar, radio, tv, glitter en glamour. Ik zong de sterren van de hemel, zal ik maar zeggen. Mijn vader ging altijd met me mee. Hij wilde dat ik doorging na zijn dood. En dat deed ik ook. Ik ging door, maar nu denk ik………………… had ik dat maar nooit gedaan, want van rouwen kwam niets. Tot de dag van vandaag rouw ik nog om het verlies van mijn lieve vader. En dan te bedenken dat ik een superlieve echtgenoot heb die twee dochters heeft die geen fuck om hem geven en hem behandelen als een zak stront! Sorry voor mijn woordkeus, maar het is zoveel shit als het is. Voor mij, en voor vele andere dochters die hun vader al jong verloren zijn, zal dit gevoel vast goed te begrijpen zijn. Hoe kan het dan ik mijn vader moet missen, en dat anderen hun vader hebben, maar er niet van genieten!? Onbegrijpelijk voor mij. Natuurlijk, in elke familie is wel iets en er zijn natuurlijk excessen waarbij misbruik van allerlei aard een verwijdering teweeg brengt en dit is voor mij nog wel te begrijpen. In dit geval is hier geen sprake van. Hoe dan ook, ik heb geleerd dat je over dingen kunt praten, dat je dingen moét uitpraten, elkaar aanhoren en vergeven, of je best moet doen om uit te zoeken ‘waarom’. Helaas werkt dit niet voor iedereen dus. Whatever! Ik ben er klaar mee verder. Ik krijg er mijn vader in ieder geval niet mee terug. Enfin, vandaag dus een trieste post met een Nederlands gedicht voor mijn vader. Kort nadat hij overleed moest ik voor een meniscus operatie naar het ziekenhuis en kocht deze plaat van Rob de Nijs ‘Pur Sang’. Ik heb hem grijs gedraaid. De gevoelens over zijn dood zijn voor eeuwig verklonken met deze muziek. Ook het nummer ‘Kind je bent een ster’ van Conny Vandenbos heb ik grijs gezongen destijds. Ik ben een ‘old soul’ denk ik, want ik was nog veel te jong om zo’n tuttig nummer te zingen, maar ik vond het prachtig. Ik weet nog dat ik de LP ‘Conny Vandenbos zingt Janis Ian’ kocht bij een signeersessie in de Bijenkorf in Arnhem. Nu dan….. hier komt het gedicht en de muziek.
Ik mis je papa!

Papa kon ik je nog maar horen
Papa kon ik je nog maar zien
Papa waarom ging alles verloren
toen jij heenging

Papa was je er nog maar
Papa dan streek ik door je haar
Papa lust je nog een bakkie koffie?
Of heb je liever chocola?

Papa speelden we nog maar eén keer Patience
Papa elke morgen was jij daar
Papa kreeg ik nog maar eens de kans
Om je te tonen wat ik in mijn hart bewaar

©Ingeborg van Zuiden-Weijman
9 mei 2021

You can read more poems in Dutch and/or English on my Poetry pages!